Beste vrienden, na elke strijd is het belangrijk een bilan te maken, om er uit te leren voor de toekomst.
Hier al een korte beoordeling,dat moet zeker de volgende dagen nog verder worden uitgewerkt.
Graag dus ook jullie respons.
Het is een korte, krachtige en speciale staking geweest.
Vooreerst die 88 en 78 % afkeuring : nooit gezien ! Omwille van de “kut-CAO” maar ook wegens het algemeen ongenoegen.
Bij een deel van de mensen was er wat onwetendheid over wat een staking nu precies is: vergeet niet dat het van 2001 geleden is, dat hier nog een echte staking was georganiseerd.
Dat betekent dat dit de eerste openlijke vakbondsstrijd was sinds de crisis van 2008. Ondertussen hebben de mensen heel wat moeten incasseren. De ganse wereld is veel liberaler – rechtser geworden : dat zet zich overal door. Ook in de geesten van de mensen.
De crisis werd gebruikt om allerlei drastische besparingen door te voeren zonder vele protest. Vele jonge mensen zijn pas na 2001 op Sidmar komen werken.
Er is dus veel strijdtraditie verloren gegaan.
Dat merkte je al direct bij de smelters: de discussie dat de hoogoven het niet zou overleven om hem af te dekken? Dat was duidelijk een initiatief vanuit de leiding om de staking te verzwakken,en miste elke technische grond : toen die 20 blaasmonden verstopt geraakten bleek al snel dat de smelters maar wat waren wijsgemaakt. “hadden ze de hoogoven afgedekt,ze hadden veel minder miserie gehad…” hoorde ik van ervaren mensen. Hopelijk wordt de eenheid onder het personeel smelters/rest nu snel weer hersteld.
Bijzonder aan deze staking was: de grote en uitbundige piketten: ondanks al die geruchten over mensen die jammerden over de staking, heb ik nog nooit meegemaakt dat dag na dag er zoveel volk naar de piketten kwam, en er zo lang bleef. Dit groeide dag na dag, in feite stond de staking dus zeer sterk. Proficiat!
De directie deed er alles aan om ons het omgekeerde te doen geloven, ze brachten leugenachtige verhalen in de pers over “hoogste loonkost”. Daartegen hebben we met de PVDA (Tom De Meester) een studie gemaakt en hebben we onthuld,dat Sidmar de meest winstgevende site is, want laagste kostprijs per ton, en dat ze dus helemaal niet zinnens zijn hier de fabriek te sluiten,omdat er eens gestaakt wordt en de mensen wat peanuts ( via CAO 90 en behoud Brugpensioenregeling ) vroegen.
Opmerkelijk was ook dat Burgemeester Termont niet de kant van de vakbonden koos, maar de verhalen van de directie herhaalde. Is dat dan een socialist?
De manier waarop dan maandag een voorakoord werd samengeboxt, niet eens aan de vakbondsdelegaties werd voorgelegd,maar per mail aan het personeel gestuurd, toonde overduidelijk dat de directie echt verveeld zat met deze staking, en deze zo snel mogelijk wilde doen stoppen. De HO stond al op halve kracht te draaien, de pannen in de staalfabriek al opgewarmd.
In feite stond het personeel toen sterk. Maar in de geesten van de mensen was dit besef te weinig aanwezig, om opnieuw massaal nee te stemmen.
De manier van stemmen zal hier zeker ook toe bijgedragen hebben : geen brief naar huis, maar rap, rap komen stemmen in de fabriek, op 4 verschillende plaatsen, op een tijdspanne van 12 u, zonder piekmoment, zonder de mensen die eens samen kunnen komen.
Iedereen gepakt in snelheid.
In feite allemaal het omgekeerde van de normale vakbondswerking met infosessies door de vakbond zelf, met kans op debat, enz.
Laat me toch ook vermelden dat die week staking gedragen werd door een ganse ploeg gemotiveerde vakbondsmensen. Sommigen zijn dag en nacht in de weer geweest om van deze staking een succes te maken. Debatteer met hen hoe het verder moet. Want zij zijn niet verantwoordelijk voor de manier de directie deze staking heeft doen landen. Laat de vakbond niet los, want zonder vakbond kunt ge dat gevecht niet voeren.
In feite blijft de meerderheid deze CAO verwerpen: van de 2009 tegenstemmers blijven er 1248 over, hebben er weliswaar 761 mensen afgehaakt. Maar om welke reden? De misnoegdheid blijft.
In feite kan de ganse groep van het personeel fier zijn dat ze de intimidatie van multinational Mittal hebben doorstaan. Ze hebben voor de ogen van iedereen die gigantische fabriek stilgelegd,Mittal gepakt waar het hem pijn doet : in zijn portemonnaie.
En ja: staken doet ook ons pijn, op korte termijn. Maar vergeet niet dat de verworvenheden van vandaag, onze index, sociale zekerheid, enz, allemaal verworven zijn door strijd van de vorige generaties. Die hebben het toen ook moeilijk gehad, maar we plukken er nu de vruchten van. Zo moet ge ook de strijd van vandaag zien.
Vele jongeren hebben voor de eerste keer in hun leven gestaakt. Er zijn vriendschappen uit gekomen,mensen hebben collega’s en vakbondsmensen beter leren kennen.
En vooral : ge hebt getoond aan de patroon dat ge met jullie niet laat sollen, dat is misschien wel de grootste verdienste. De strijd gaat ongetwijfeld verder.
Laat me tenslotte jullie van harte bedanken voor de hartelijke respons die ik bij zovelen van jullie heb mogen ervaren. Jullie appreciatie deed echt deugd. Jullie weten wat onze inzet voor jullie belangeloos is, maar ik hoop natuurlijk dat jullie op 25 mei zullen terugdenken aan deze CAO strijd.
Ik hoop ook dat een aantal onder jullie de conclusie zullen trekken dat ze best lid worden om onze partij sterker te maken.
Bref, dit zijn mijn eerste commentaren, graag jullie reacties.
Hieronder nog enkele sfeerbeelden van maandag 24 maart, en van vandaag:
Hier nog wat sfeerfoto’s van dinsdag,